Zapomniany Pomnik w Klonownicy-Plac.

Klonownica-Plac jest to wieś w województwie lubelskim oddalona o 14 km od Białej Podlaskiej.

Dzisiejszy wpis jest odpowiedzią na korespondencję, jaką otrzymałem od czytelników na ich pytania dotyczące miejsca, o którym dzisiaj będzie mowa.

Ale także będzie wpisem, którym chciałbym sprowokować czytelników do głębszego zastanowienia się nad problemem, który wciąż powraca w naszym kraju jak bumerang.

Udajemy się w kierunku niewielkiej wsi Klonownica-Plac gdzie około 400 metrów przed pierwszymi zabudowaniami jadąc od Białej Podlaskiej w kierunku Janowa Podlaskiego znajduje się dość ostry zakręt. To właśnie na tym łuku szosy w dniu 19 marca 1946 roku doszło do zdarzenia, które po latach postanowiono upamiętnić wybudowanym na poboczu drogi niewielkim pomnikiem w kształcie kurhanu.

Współcześnie ów pomnik znajduje się na skraju lasu kilkanaście metrów od drogi i jest pomnikiem widmo gdyż nie odnajdziecie na nim żadnego symbolu czy też informacji, z jakiej to przyczyny został w tym miejscu wystawiony. Zdawałoby się, że ten prosty i niezbyt okazały pomnik, nadszarpnięty zębem czasu oraz pozbawiony jakichkolwiek napisów nie powinien wzbudzać zbytniego zainteresowania.

A jednak... Jak się okazuje to właśnie fakt, iż pomnik został pozbawiony tablic wzbudza największe zainteresowanie ludzi, którzy go dojrzeli w tych zaroślach.

Chociaż obecnie teren wokół pomnika porasta gęsta roślinność to daje się zauważyć ślady dawnej alejki wyłożonej krawężnikami prowadzącej od drogi do pomnika.

Jego kształt i sposób wykonania natomiast nie pozostawiają żadnych wątpliwości, co do tego, iż mamy do czynienia z reliktem minionej epoki z okresu PRL-u.

Będąc tam po raz pierwszy postanowiłem zasięgnąć informacji u przypadkowo spotkanych ludzi we wsi na ten temat. Ku mojemu rozczarowaniu mieszkańcy, z którymi rozmawiałem niewiele potrafili powiedzieć na ten temat, odpowiadając krótko „Ku czci jakichś żołnierzy”, lub „nie wiem". Kiedy został wybudowany i kto go zniszczył na to pytanie już nikt nie potrafił odpowiedzieć.

Ten fakt mnie jeszcze bardziej zmobilizował do działania i wyjaśnienia historii pomnika.

Ślady po wmurowanych prętach, do których było przymocowane w lewym górnym rogu: Godło Państwowe w postaci wykonanego z metalu orła wówczas oczywiście bez korony.

Poniżej w prawo od niego na dwóch prętach była przymocowana czarna tablica ze srebrnym napisem: 

„ŻOŁNIERZOM WOJSKA POLSKIEGO

POLEGŁYM W WALCE

O UTRWALANIE WŁADZY LUDOWEJ

W POW. BIAŁA PODLASKA 1945-1948.”.

 

Oficjalny ówczesny powód wybudowania w tym miejscu pomnika brzmiał:
„Pomnik postawiono na miejscu, w którym 19 marca 1946 r. zostało zabitych dwóch żołnierzy Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego z grupy wojskowej jadącej samochodem ciężarowym z Białej Podl. do Janowa Podl. Zabójstwa żołnierzy dokonała zbrojna bojówka reakcyjnego podziemia”. (cytat zaczerpnięty z „Rocznik Międzyrzecki Tom VI”. Wyd.1974 rok. ).

Nie udało mi się znaleźć odpowiedzi na pytanie, kto i kiedy dokonał zniszczenia pomnika.

Ale może znajdą się tacy, którzy odpowiedzą na pytanie, co naprawdę się wydarzyło w dniu 19 marca 1946 roku na łuku drogi w okolicach wsi Klonownica-Plac. Kto naprawdę strzelał do żołnierzy KBW tego dnia i dlaczego? Może wówczas na starym PRL-owskim pomniku zechce ktoś umieścić nową tablice.

Natomiast ja osobiście uważam, że żadnych pomników nie powinno się niszczyć gdyż w ten sposób wypaczana jest historia naszego kraju. Niechby sobie stały z umieszczonym współcześnie na nich odpowiednim przesłaniem jako przestroga dla przyszłych pokoleń, aby już nikt nigdy więcej nie chciał tą ścieżką kroczyć.

Źródła:

- Rocznik Międzyrzecki TOM VI. Wyd. 1974 rok. str. 142, 143. Tom VI przygotowali Redaktor Naukowy dr Marian Kowalski. Zespół autorski Albin Bobruk, Izydor Dyczkowski, dr Marian Kowalski, Jan Makaruk, mgr Anna Pawłowska-Wielgus, Władysław Rajchel, mgr Stanisław Rogowski, dr Henryk Sadaj, mgr Jerzy Sroka, Maria Szelągowska-Teska, Józef Szwed, Aleksander Wereszko, dr Andrzej Wędzki i Zygmunt Wojtowicz.

- Własne ustalenia i obserwacje.

Biała Podlaska „Odrodzenie Ojczyzny 31 grudnia 1918”.

Odzyskanie Niepodległości w 1918 roku przez miasto Białą Podlaską nastąpiło z dużym opóźnieniem w porównaniu do innych terenów Rzeczypospolitej. Gdyż mieszkańcy naszego miasta mogli cieszyć się wolnością dopiero od 31 grudnia 1918 roku. Wolność do naszego miasta przybyła wraz z żołnierzami 34 Pułku Piechoty, który przybył do Białej Podlaskiej z Dęblina o godzinie 11²º. Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że tytuł dzisiejszego posta wybrałem nieprzypadkowo a z czym on się wiąże o tym w dalszej części.

W czasach PRL-u, na pomniku widniał zafałszowany napis, którego treść brzmiała: „Żołnierzom polskim poległym w obronie ojczyzny”.

Pomnik 34 Pułku Piechoty przy ul. Warszawskiej wybudowany został w 1928 roku i w oryginale napis brzmiał: „ Poległym na polu chwały żołnierzom, 34 pp. 1918-20”, Prawdziwy napis na pomniku został przywrócony podczas uroczystości w 1989 roku.

Ale nim opowiem Wam, w jaki sposób nastąpiło odzyskanie niepodległości w naszym mieście chciałbym naprawdę w wielkim skrócie przypomnieć, w jaki sposób tą niepodległość utraciliśmy i kto w okresie niewoli sprawował swe rządy w naszym mieście jednocześnie zabierając Was na krótki wirtualny spacer po ocalałych obiektach i miejscach z tamtego okresu.

Na polach w pobliżu wsi Polatycze stoi wzniesiony przez Rosjan w 1902 roku pomnik, który miał upamiętniać zwycięstwo armii gen. Suworowa nad Polakami.

Po klęsce wojsk gen. Sierakowskiego podczas bitwy w 1794 roku w rejonie wsi Polatycze do Białej Podlaskiej wkroczyły wojska rosyjskie. Rozpoczynając dla naszego miasta tragiczny okres utraty niepodległości trwający 124 lata, podczas którego miasto stanie się wielokrotnie trasą przemarszów różnych armii okupacyjnych. Już 25 stycznia 1796 roku do Białej Podlaskiej po III rozbiorze Polski wkraczają wojska austriackie, które rozpoczną okupację miasta trwającą 13 lat. W tym czasie według nazewnictwa okupanta Biała Podlaska jako jedno z większych miast znalazła się w tzw: „Galicji Zachodniej”.

Polski napis na pomniku został dodany w okresie międzywojennym i głosi: „Żołnierzom armii polskiej i rosyjskiej poległym w bitwie pod Terespolem we wrześniu roku 1794”.

Monogram carycy „Katarzyny II”.

Monogram cara „Mikołaja II”.

W 1809 roku Galicja Zachodnia zostaje wyzwolona przez wojska księcia Józefa Poniatowskiego. W tym czasie Biała Podlaska znalazła się w utworzonym Przez Napoleona Księstwie Warszawskim i wchodziła w skład departamentu siedleckiego.

Polegli żołnierze 34 Pułku Piechoty podczas bitwy z Niemcami pod Kobylanami w dniu 5 lutego 1919 roku zostali pochowani na Cmentarzu Parafialnym w Białej Podlaskiej przy ul. Nowej.

???

Rok 1812 i wyprawa Napoleona na Rosję dla Białej Podlaskiej ponownie stał się rokiem przemarszów obcych wojsk a nawet bitwy na przedpolach miasta. Wkrótce do miasta ponownie miały wkroczyć wojska rosyjskie, które tym razem rozpoczną okupację miasta przez następne 103 lata z krótkimi przerwami podczas powstań narodowych. Będzie to czas stopniowo narastającego ucisku i prześladowań na tle narodowościowym i wyznaniowym, który odczują zwłaszcza Unici Podlascy.

W dniu 14.08.1915 roku podczas I wojny światowej wskutek ofensywy wojsk niemieckich i austro-węgierskich Rosjanie opuszczają Białą Podlaską kończąc w ten sposób swoje ponad stu letnie panowanie w naszym mieście. Przez Podlasie maszerują Legiony Piłsudskiego, które dodają otuchy mieszkańcom Podlasia, ale również sprawiają, że ożywają środowiska patriotyczne. Dla miasta rozpoczyna się okres okupacji niemieckiej na specjalnych bardzo rygorystycznych prawach wojennych, który potrwa nieco dłużej niż na pozostałych terenach Rzeczypospolitej.

Na terenie miasta zostaje rozlokowany garnizon wojsk niemieckich liczący 2 tysiące żołnierzy. Co sprawia, że wiele budynków na terenie miasta zostaje zajętych przez wojska niemieckie na ich potrzeby.

Budynek dawnej szkoły średniej im. J. I. Kraszewskiego w Białej Podlaskiej zostaje zajęty przez Niemców na główną komendę „Etappen Inspection Bug”, podległej „Ober-Ost”. To właśnie za sprawą armii „Ober-Ost”, liczącej 500 000 żołnierzy nasz region zostaje tak późno wyzwolony. W czasie okupacji niemieckiej współczesna ulica Kraszewskiego była całkowicie zamknięta dla miejscowej ludności.

Ulica Kraszewskiego z widokiem na bramę wejściową od ul. Warszawskiej na teren kościoła św. Anny, w którym mieli zebrać się członkowie POW aby ruszyć do akcji rozbrajania Niemców, plany te zniweczyło przybycie do Białej Podlaskiej tzw: „Huzarów Śmierci”, którzy przejęli władzę w mieście.

Budynek dawnej „Akademii Bialskiej”, której wychowankami było wielu sławnych Polaków i patriotów. Widok od ul. Warszawskiej.

W innym budynku szkolnym przy ul. Narutowicza (dawniej ul. Krzywa), w połowie budynku mieścił się posterunek niemieckiej żandarmerii, jako ciekawostkę należy dodać, że w sąsiadujących pomieszczeniach z posterunkiem spotykali się członkowie POW, którzy pewnego wieczoru wykradli żandarmom broń i amunicję. Niemcom nigdy nie udało się ustalić sprawców tego czynu.

W tym czasie również na terenie dawnych koszar wojsk rosyjskich przy ul. Warszawskiej, (w których kwaterował min. „152 Władykaukaski Pułk Piechoty i 5 Kaukaski Pułk Piechoty”), Niemcy w barakach wojskowych zorganizowali szpital polowy, w którego bezpośrednim sąsiedztwie zakładają cmentarz wojenny.

Na teren cmentarza prowadziła drewniana brama z napisem umieszczonym na dwóch płytach nad wejściem: „Gott zur Ehr Allen zur Mahnung”, „Den Kriegern zum Gedächtnis”, nad którymi umieszczono drewniany krzyż. Na wprost bramy znajdował się kamienny pomnik z umieszczonym na jego szczycie żelaznym krzyżem, który zachował się do dnia dzisiejszego. Cmentarz, na którym zostało pochowanych około 650 żołnierzy różnych narodowości poległych w sierpniu 1915 roku podczas walk z Rosjanami o Podlasie znajduje się przy współczesnej ul. Pokoju. Po odzyskaniu niepodległości na terenie dawnych carskich koszar został rozlokowany 34 Pułk Piechoty, który kwaterował tu na stałe w okresie międzywojennym. 

Za cmentarzem znajdowała się strzelnica 34 Pułku Piechoty. Obecnie jest to teren ogródków działkowych. Prócz tego pułk posiadał swoje tereny ćwiczebne na Kołychawie, Grabarce, oraz Bagonicy.

Również w 1915 roku Niemcy budują dwie linie kolejki wąskotorowej biegnące, z Białej Podlaskiej do Janowa Podlaskiego, oraz z Białej Podlaskiej do Konstantynowa, których przeznaczeniem jest ułatwienie sobie eksploatacji gospodarczej Podlasia, na którym prowadzili rabunkową gospodarkę przy pomocy terroru wobec ludności cywilnej .

Kolejka Wąskotorowa przetrwała do 1971 roku, w którym to roku zadecydowano o jej likwidacji i rozebraniu istniejącego torowiska.

W pobliżu wieży ciśnień zaczynała się linia kolejki wąskotorowej.

Dawny budynek dworcowy stacji wąskotorowej przy ul. Kościuszki.

Dawny most kolejki wąskotorowej nad Krzną przy współczesnej ul. Jana Pawła II.

Zdjęcie arch. Lata 70-te XX wieku. Most kolejki wąskotorowej nad Krzną przy ul. Żelaznej współczesnej ul. Jana Pawła II.

Most kolejki wąskotorowej przy ul. Jana Pawła II obecnie jest zamknięty dla ruchu z powodu złego stanu technicznego.

Budynek po byłym Dworcu Stacji Wąskotorowej Biała Podlaska Miasto przy współczesnym skrzyżowaniu ul. Jana Pawła II i Brzeskiej.

Most kolejki wąskotorowej nad rzeczką Klukówką w Roskoszy.

Szpital św. Karola Boromeusza znajdujący się przy współczesnej ul. Warszawskiej, w którym do 1884 roku sprawowały opiekę nad chorymi i ubogimi „Siostry Miłosierdzia”, zostały one siłą usunięte przez Rosjan. Na ich miejsce wprowadzone zostały prawosławne siostry zakonne nadając mu imię „Marii Magdaleny”. Wraz z ewakuacją wojsk rosyjskich z Podlasia również ewakuowały się ze szpitala prawosławne mniszki. W opuszczonym budynku w 1915 roku Niemcy zorganizowali wojskowy lazaret. Po odzyskaniu niepodległości szpital otrzymał nazwę św. Karola Boromeusza, do którego powróciły Siostry Miłosierdzia.

Dawny Szpital św. Karola Boromeusza przy ul Warszawskiej w czasach PRL-u pełnił rolę szpitala miejskiego.

Pawilon szpitalny znajdujący się przy drodze wjazdowej na teren szpitala, w czasach PRL-u mieściło się tu pogotowie, obok którego znajdowała się murowana brama wjazdowa wyburzona w latach 70-tych XX w.

Szpitala św. Karola Boromeusza, w którym mieścił się szpital i klasztor Szarytanek.

W latach PRL-u był to teren szpitala, na którym w barakach po prawej stronie znajdowały się przychodnie zdrowia. Dzisiaj pozostały tylko schodki i zarośnięte asfaltowe chodniczki.

W dniu 9. 02. 1918 roku w Brześciu nad Bugiem został podpisany haniebny traktat pokojowy nazywany „Traktatem Brzeskim” w myśl, którego przedstawiciele państw centralnych a zwłaszcza Niemcy planowali przyłączenie Małopolski Wschodniej i Ziemi Chełmskiej do Ukrainy. Tym samym Biała Podlaska miała znaleźć się w granicach nowo powstającego państwa Ukraińskiego. W tym momencie warto zaznaczyć, że już w 1917 roku Niemcy sprowadzili do Białej Podlaskiej działaczy ukraińskich, którzy organizowali tu ukraińskie szkoły i drukarnie wydające gazety w języku ukraińskim.

Nieistniejący obecnie budynek szpitalny oddziału, zakaźnego i pulmonologicznego budynek został wyburzony w 2015 roku.

Na tyłach budynku oddziału, zakaźnego i pulmonologicznego znajduje się stary cmentarz przyszpitalny z 1720 roku. W głębi widoczny jest nieistniejący budynek porodówki.

Nieistniejący budynek porodówki, który został wyburzony w sierpniu 2009 roku.

Od maja do 30 czerwca 1918 roku na terenie Białej Podlaskiej przebywa około 200 żołnierzy II Brygady Legionów, którzy zostali wzięci do niewoli po bitwie pod Kaniowem. W tym czasie aktywnie już na terenie miasta działa POW, która udziela pomocy polskim żołnierzom i organizuje ich ucieczki z obozu.

Murowany budynek Szpitala św. Karola Boromeusza, wzniesiony został w 1728 roku z fundacji Anny z Sanguszków Radziwiłłowej, zbudowany został na planie czworoboku z wewnętrznym dziedzińcem.

Przed rewitalizacją ośrodka Misericordia Caritas (foto 2011 r).

Stan obecny.

Żeliwna pompa z I poł. XIX w., warszawskiej firmy Troetzer& Co.

Początki listopada 1918 roku na terenach Rzeczypospolitej jest to czas rozbrajania żołnierzy niemieckich i przejmowania władzy przez Polaków.

Wewnętrzny dziedziniec „Szpitala św. Karola Boromeusza”.

Kamienna „Figura Immaculaty”, z II poł. XVIII w. ustawiona na cokolee, przed frontem budynku szpitala. Przed rewitalizacją (foto 2008 r).

Stan obecny.

Również w Białej Podlaskiej POW prowadziła rozmowy z Niemiecką Radą Żołnierską, podczas których ustalono, że Niemcy opuszczą miasto. Plany te zniweczyło przybycie do Białej „Huzarów Śmierci”, którzy objęli dowództwo w mieście. A o ich brutalności i bezwzględności wkrótce mieli się przekonać mieszkańcy Białej na przykładzie członków POW z Międzyrzeca Podlaskiego, którzy w dniu 16 listopada 1918 roku zostali krwawo rozgromieni przez niemiecką ekspedycję karną tzw: „Huzarów Śmierci”, przybyłych około godz. 6 rano do Międzyrzeca Podlaskiego, którzy otoczyli pałac hr. Potockich, zajęty na siedzibę Polskiej Organizacji Wojskowej.

Otoczeni w budynku żołnierze POW ostrzeliwani przez karabiny maszynowe początkowo stawili opór Niemcom. Ale gdy budynek zaczął płonąć wskutek eksplozji granatów wrzucanych przez okna, pożar zmusił obrońców do poddania się. Mimo wywieszonej białej flagi „huzarzy śmierci”, nie przerywali morderczego ognia zabijając wychodzących z podniesionymi rękami do góry członków POW. Po tym pogromie Niemcy nie zezwoli na pochowanie poległych żołnierzy. A chcąc zastraszyć miejscową ludność również mszczą się na cywilach Międzyrzeca Podlaskiego i okolicznych wsi. Międzyrzec Podlaski odzyskał niepodległość nocą z 17/18 grudnia 1918 roku po wycofaniu się Niemców do Brześcia.

Pałac hr. Potockich w Międzyrzecu Podlaskim, w którym ponieśli śmierć żołnierze POW w 1918 roku a pałac spłoną podczas walk.

Pałac został odbudowany w latach 1922-1928. W okresie PRL-u znajdował się tu dom dziecka.

Rynek Starego Miasta w Międzyrzecu Podlaskim, na którym stoi „Pomnik Bohaterów Miasta”. Pomnik został wzniesiony ze składek społeczeństwa w 1929 roku, a następnie zburzony przez Niemców  w 1940 roku i ponownie odbudowany w 1959 roku. Na tylnej części pomnika została wypisana lista poległych w dniu 16 listopada 1918 roku.

Wydarzenia te uświadomiły mieszkańcom i członkom POW z Białej Podlaskiej szykującym się do przejęcia władzy od Niemców, że bez pomocy z zewnątrz nie mają szans na samodzielne zrzucenie z siebie jarzma niewoli. 17 grudnia 1918 roku wskutek nacisków J. Piłsudskiego i Francji została wytyczona nowa linia demarkacyjna biegnąca przez Pratulin, Zalesie i Kodeń.

Budynek dowództwa 34 Pułku Piechoty z kasynem oficerskim.

Przed budynkiem w latach PRL-u znajdowała się całkiem spora kolekcja różnego rodzaju armat i dział.

Wreszcie nadszedł upragniony dla Białej Podlaskiej dzień wolności. 31 grudnia 1918 roku o godz. 11²º do Białej przybywa sformowany w Dęblinie III Batalion 34 Pułku Piechoty.

Od 7 do 14 stycznia 1919 roku do Białej Podlaskiej z Dęblina został przetransportowany cały 34- Pułk Piechoty. Pułk jest jak na ówczesny okres bardzo dobrze wyposażony i umundurowany z uwagi na fakt, iż czerpał wyposażenie i umundurowanie z niemieckich zapasów w dęblińskiej twierdzy. W Białej Podlaskiej 34 Pułk Piechoty zostaje zakwaterowany w starych carskich koszarach przy ul. Warszawskiej. Po czym pełni służbę na linii demarkacyjnej polsko-niemieckiej.

Kasyno powstało z inicjatywy gen. Józefa Rybaka dowódcy IX korpusu w Brześciu, który wizytując koszary 34 p.p. dowiedziawszy się, że korpus oficerski nie ma kasyna wydał rozkaz zbudowania w jak najszybszym czasie kasyna oficerskiego.

Uroczyste otwarcie kasyna nastąpiło 4 kwietnia 1925 roku, na które został zaproszony dowódcy IX korpusu gen. Rybak, wraz ze szefem sztabu ppłk. Lichtarowiczem oraz d-cą 34 Pułku Piechoty ppłk. Bittnerem.

W pierwszych dniach lutego na wieść, że Niemcy planują wycofując się oddać twierdzę brzeską i miasto Ukraińcom gen. Listowski otrzymał rozkaz wykonać uderzenie zaczepne na Niemców, aby uniemożliwić te zamiary. Do tego celu zostały użyte siły 34-Pułku Piechoty stojące na linii demarkacyjnej.

Bloki dla kadry oficerskiej i podoficerskiej znajdujące się przy ul. Warszawskiej 21 i 23 różniły się elewacją zewnętrzną, ale także metrażem mieszkań.

W bloku oficerskim znajdowało się 13 mieszkań które były znacznie większe pod względem metrażu od mieszkań podoficerów.

Umieszczony znak wysokości z napisem „Magistrat m Białej-Podl.”, w bloku nr 23 przy ul. Warszawskiej.

W dniu 5 lutego 1919 roku, 34- Pułk Piechoty przechodzi swój chrzest bojowy w bitwie pod Kobylanami. W nocy z 4 na 5 lutego 1 i 3 kompania 34-Pułku Piechoty pod dowództwem por. Jana Sokołowskiego wyrusza ze wsi Dobrynka z zadaniem ataku na wieś Kobylany w której stacjonowała jedna kompania Niemców.

W 1923 roku 34 Pułk Piechoty rozpoczął przy ul. Warszawskiej budowę drewnianych domów dla kadry oficerskiej. Gotowy materiał na budowę domów był dostarczany koleją z głębi Polski.

Domy znajdowały się przy jedynym wówczas stadionie sportowym należącym do 34 Pułku Piechoty.

Ślady po wyburzonym jednym z drewnianych domów w 2014 roku przy ul. Warszawskiej 33 należącym dawniej do 34 Pułku Piechoty.

Bloki należącym dawniej do 34 Pułku Piechoty przy ul. Kopernika 7 i 7a.

O świcie po krótkiej walce wieś Kobylany została zdobyta przez oddziały polskie. Jednakże był to tylko chwilowy sukces gdyż w trakcie marszu w kierunku dworu Kobylany w odkrytym terenie na zamarzniętej łące oddziały polskie dostają się pod krzyżowy ogień niemieckich karabinów maszynowych ustawionych na starych rosyjskich fortach. Podczas trwającej godzinę walki obie polskie kompanie ponoszą duże straty spotęgowane niemożnością użycia karabinów maszynowych, które Polakom zamarzły podczas marszu.

Dowódca oddziałów polskich widząc nadciągające Niemcom posiłki zmuszony był wycofać się do Dobrynki. Polegli żołnierze 34-Pułku Piechoty zostali pochowani na cmentarzu parafialnym w Białej Podlaskiej.

Blok należącym dawniej do 34 Pułku Piechoty przy ul. Kościuszki 17. W okresie PRL-u przez wiele lat mieściła się tu „Wojskowa Komenda Uzupełnień tzw: WKU.”.

Zespół budynków wojskowych z okresu carskiego z 1906 roku przy ul. Kościuszki 15. W okresie PRL-u pełnił funkcję magazynów JW. 5058.

Carska wartownia z 1906 roku.

Atak 34-Pułku Piechoty skłonił Niemców do pertraktacji z gen. Listowskim i do szybszego opuszczenia Brześcia, który oddali w ręce Polaków zamiast Ukraińcom. Dla mieszkańców Białej Podlaskiej był to początek wolności zaś dla żołnierzy 34-Pułku piechoty był to początek walk o tą wolność gdyż ze wschodu nadciągała już nowa wojna. Ale to już inna historia.

Pomnik w Kobylanach upamiętniający bitwę 34-Pułku Piechoty z niemcami przy ul. Aleja Wspomnień. Za pomnikiem rozciąga się Fort Lit. K należący do „Twierdzy Brzeskiej”.

Koszary Obronne w Kobylanach należące do „Twierdzy Brzeskiej”, to w ich pobliżu znajdował się dwór, do którego zmierzali żołnierze 34-Pułku Piechoty.

Po odzyskaniu niepodległości centralny punkt Białej Podlaskiej dawniej nazywany po prostu rynkiem w 1919 roku zostaje nazwany „Placem Wolności”, którą nazwę nosi do dnia dzisiejszego. Zarówno jak w okresie międzywojennym tak i współcześnie jest to miejsce ważnych dla miasta wydarzeń i manifestacji patriotycznych. W 1928 roku na Placu Wolności został odsłonięty pomnik w postaci kamiennego obelisku na niskim postumencie z wyrytym w kamiennym bloku napisem „Odrodzenie Ojczyzny 1918”. Zaś w prawym rogu kamiennego pomnika datą „31 GRUDNIA 1918”. U stóp pomnika na niskim postumencie umieszczono tzw: „dwie wiwatówki” osadzone na drewnianych lawetach. Cały zaś pomnik ogrodzono metalowym łańcuchem rozwieszonym na 8 żeliwnych słupkach. Pomnik był umiejscowiony przy skośnie przebiegającej alejce w północno-zachodnim narożniku Placu Wolności mniej więcej na wysokości współcześnie znajdującego się sklepu ABC Dziecka. Jako ciekawostkę należy podać, że również mniej więcej w tym samym miejscu znajdował się carski pomnik Mikołaja II, ustawiony na pamiątkę wizyty cara w Białej w 1900 roku. W późniejszym czasie przerobiono pomnik usuwając z niego insygnia carskie a w ich miejsce umieszczono „Białego Orła”. Można przypuszczać, że oba pomniki stały dokładnie w tym samym miejscu a po wyburzeniu carskiego pomnika wykorzystany został niski postument pod budowę nowego tym razem polskiego pomnika „Odrodzenia Ojczyzny 1918”.

Współczesny Pomnik na Placu Wolności w postaci Orła podrywającego się do lotu.

Pomnik został przeniesiony ze swojego stałego miejsca w bardziej eksponowane miejsce przed wizytą Prezydenta RP Andrzeja Dudy w dniu 11 listopada 2015 roku z Okazji Święta Niepodległości.

Pomnik zyskał również napis, którego do tej pory nie posiadał szkoda tylko, że taki skromny. A może warto by umieścić na pomniku datę 31 grudnia 1918 roku.

25 sierpnia 1919 roku do Białej Podlaskiej przybywa I-szy dywizjon 9 Pułku Artylerii Polowej wraz dowództwem pułku, który zajmuje tzw: „Koszary Piżyca”. Budynki nazywane koszarami były to całkowicie zrujnowane drewniane baraki stanowiące własność Szmula Piżyca położone były w rejonie ulicy Warszawskiej gdzie współcześnie znajduje się osiedle Piastowskie. Od tej pory I-szy dywizjon 9 Pułku Artylerii Polowej stacjonował na stałe w Białej Podlaskiej aż do wybuchu II wojny światowej w 1939 roku.

Budynek ten, w którym znajdowała się wozownia znajdujący się przy współczesnej ul. Artyleryjskiej jest obecnie ostatnią pamiątką po koszarach Piżyca.

9 Pułk Artylerii Lekkiej w dniu 4 grudnia 1920 roku na polach pod Łazdunami koło Lidy został odznaczony Krzyżem Srebnym Orderu Virtuti Militari za zasługi bojowe w latach 1919-1920. Zgodnie ze zwyczajem marszałek miał udekorować trąbkę, która w artylerii pełniła rolę takiego samego symbolu jak sztandar w piechocie czy też w kawalerii jednakże wówczas pułk takiej nie posiadał dopiero w ostatniej chwili przed ceremonią udało się zdobyć zwykłą sygnałówkę, którą udekorował marszałek Józef Piłsudski. Nową wojskową trąbkę dla 9 Pułk Artylerii Lekkiej ufundowało społeczeństwo Białej Podlaskiej w 1930 roku, zaś stara trąbka była przechowywana w oszklonej gablocie jako relikwia pułkowa. W tym samym roku została wprowadzona odznaka 9 Pułk Artylerii Lekkiej.

Naród, który nie szanuje swej przeszłości nie zasługuje na szacunek teraźniejszości i nie ma prawa do przyszłości. 

Józef Piłsudski.

Źródła:

-Filip Nereusz Lichotki -„Pamiętnik Filipa Lichockiego Prezydenta Miasta Krakowa z roku 1794’. wydanie 1862.

- Mgr.pr.Bolesław Górny – „Monografia Powiatu Bialskiego Województwa Lubelskiego” wyd.1939 r.

- Tygodnik Ilustrowany Nr 2 z dnia 11 stycznia 1919 roku art. Zygmunta Mierzejewskiego pt: „Z Krwawych Dni w Międzyrzecu”.

- Major Józef Nowak - „Zarys Historii Wojennej Pułków Polskich 1918-1920. 9 Pułk Artylerii Polowej”. Wyd. 1929 rok.

- Major Jerzy Wroczyński - „Zarys Historii Wojennej Pułków Polskich 1918-1920. 34 Pułk Piechoty”.

- Podlasiak № 15-16 z dnia 19 kwietnia 1923 r art. pt: „Otwarcie kasyna ofic.34 p. p.”.

- Podlasiak № 34 z dnia 26 sierpnia 1923 r. art. pt: „Budowa domków oficerskich”.

- Podlasiak № 23-24 z dnia 15 czerwca 1930 r. art. pt: „Historja Trąbki 9. p. a. p.”.

- Własne ustalenia i obserwacje.